Heel af en toe voel ik de behoefte om mijn aandoening uit de doeken te doen. Zoals nu. Ik lijd aan dwangmatig dubbelzinnig denken en wervelende woordspelerigheid, vrij vlot te verwarren met vervelende woordspelerigheid. Regen maakt mij neerslachtig, zeg ik weleens, terwijl ik er geen hol van meen. ’t Is gewoon enorm bevredigend om regen en neerslag in één zin uit te spreken, zonder dat iedereen dat meteen doorheeft. Sporadisch neem ik wel eens de trein. Excuseer.

Gelukkig leef ik er al bijna een halve eeuw mee. Dat vlakt af en maakt iets minder scherp. Als een cactus die langzaam zijn stekels verliest. Slechte vergelijking en gevaarlijk woord. Zeker in het meervoud dwalen mijn gedachten meteen af naar slecht gereinigde babybilletjes. Cactussen gedijen daarenboven prima in een droge omgeving en dat is bij mij ook al niet het geval. Wél heb ik mijn prikkels leren filteren. In mijn kinderjaren was mijn hoofd als een allesopnemende spons. Tegenwoordig komt alles echter in een trechter terecht. Informatie wordt gefilterd. Als een soort breinbeveiliging, die voorkomt dat ik helemaal gek word en die voorkomt bij meerdere mensen, vermoed ik. Vermouth? Ja, lekker! Droge omstandigheden hier. Liever een biertje dat nog vol staat, maar een vermouth volstaat. Alleen als er lekker veel ijsblokjes in ronddobberen, maar dat vist je al. Sorry. “Wist”.

Exact 21 dagen na verzending lees ik een mail van Leen Raats. Ze polst of er schrijvers zijn die af en toe eens een blogje willen plaatsen op Boekenerf. Zomaar. Zonder financiële vergoeding. Ik? Ik ben zo egocentrisch dat ik nooit wereldactualiteiten volg en al mijn informatie opzoek op Ikipedia. Geld vind ik dan wél weer overschat, tot er van de schat niets meer over is, dan zal ik wel anders piepen. Ach, ik leen wel als het zover is. Wacht eens… Leen Raats raadt aan om over mezelf te schrijven. Dat zou nog net moeten lukken.

Na nalezing word ik overvallen door doorstuurvrees en paniekerige bibberaties, hoewel ik zelfs in deze toestand nog woordspelingen blijf maken. Als een auteur met Parkinson die op het punt staat om een trilogie te schrijven. Nee, laat ik maar gewoon wat verder dichten, de afstand tussen mezelf en de wereld verkleinend, mijn gedachten in gedichten gietend en de vermouth in mijn keelgat.

Over de auteur van deze blog

Danny Vandenberk (°29/06/1972) is geboren met een pen in de hand. Zijn schrijfstijl is uniek: humoristisch, vlot, speels en doorspekt met absurde associaties en wonderbaarlijke woordspelingen. Danny de dubbelzinnige is een taaltalent, een woordgoochelaar en een letterjongleur. Zijn boeken raken je gevoelige snaar, toveren een glimlach op je gezicht of doen je huiveren, maar onberoerd laten ze je nooit.

Ontdek Danny’s werk