Boeken rechtstreeks bij de schrijver kopen is geweldig. Dit zijn vijf redenen waarom dat zo is!
lees meer
Hoe nog mens zijn
Ken je hen nog
Je partner je kinderen
Of zijn het vrome onbekenden
Maken je geliefden je bang
Of doen ze je schaterlachen
Omdat je ze potsierlijk vindt
lees meer
Wilfried Swinnen, geboren, getogen en geleefd in het prachtige Haspengouw van Zuid-Limburg, is altijd bezig geweest met verhalen en schrijven. Toen zijn beroepsloopbaan ten einde liep, aarzelde hij niet om de vrijgekomen tijd met heel veel plezier te vullen met wat hij heel graag deed: schrijven.
lees meer
Zondagmorgen, 7.00 uur. Douwe, mijn Zwitserse herdershond, komt naast mijn bed en raakt, zoals elke morgen, met zijn snuit even mijn gezicht aan. Goeiemorgen vrouwtje, sta je nu op? Ik ken zijn ochtendritueel en zijn gedachten als geen ander!
De vroege felle ochtendzon lokt ons naar buiten. Douwe wordt gek als ik de wandelschoenen al aandoe. En dan, hup, de auto in. Het dorp slaapt nog. Geen auto te bekennen. Het lijkt wel een autoloze zondag. Het lijkt wel alsof Douwe en ik de enigen op de wereld zijn. Het lijkt wel alsof we in een film zijn beland. Een vreemde constatering en gewaarwording.
lees meer
Ze hebben weer veel stilgezeten, die Boekenerfauteurs. Ja, dat lees je goed. Want als je niet stil zit, is het natuurlijk moeilijk boeken schrijven. Hier de kraakverse oogst, recht van de bevroren lettervelden.
lees meer
Katelijn Vijncke (1959, Deinze) verbleef van haar 5de tot 18de in het M.P.I. Ten Dries te Landegem omwille van een motorische beperking. Poëzie trok haar toen al erg aan. Op haar veertiende begon ze te schrijven en in 1979 verscheen haar eerste bundel ‘Ikjes’, uitgegeven door de Heemkundige Kring van Nevele. Later kwamen er enkele poëzietentoonstellingen in de omgeving.
Katelijn draagt haar gedichten zelf voor aan het publiek. Poëzie is een verruiming van haar communicatie naar de buitenwereld toe, een manier om als persoon met een beperking een zelfstandige plaats in de samenleving op te eisen.
lees meer
Het is donker in de raamloze inkomhal. Wanneer ze de deur opent, stroomt de koude buitenlucht naar binnen.
Gina blijft in de deuropening staan, wrijft over haar blote armen. Ze heeft nog niet geslapen en weet dat dat niet zal lukken. De eerste nacht kan ze nooit slapen. Het is al ver voorbij middernacht, maar de lucht is bijna even blauw als vanmiddag, al lijkt er een matte vernislaag overheen te liggen.
Ze zou terug naar boven kunnen gaan, onder de lakens kruipen, de minibar leegdrinken en urenlang doelloos zappen langs Amerikaanse zenders die de hele nacht documentaires uitzenden over vliegtuigcrashes, piramides en onopgeloste mysteries uit de oudheid. Maar er is iets wat aan haar trekt. Ze moet naar buiten.
lees meer
Het gebeurt zelden dat ik naar het buitenland reis om een concert bij te wonen. Dit heeft niets vandoen met leeftijd, luiheid of desinteresse, alles met de kwaliteit van de artiest en de nood om een fenomeen live te willen zien. Een jeugdidool bijvoorbeeld.
Een nostalgisch gevoel had me overvallen toen ik las dat een restant van mijn favoriete popgroep uit de jaren zestig een tournee door Europa plande. Het was niet de eerste keer dat hij het continent doorkruiste, maar vanwege beroepsbezigheden had ik zijn laatste passage in Antwerpen node aan mij moeten laten voorbijgaan. Deze keer stond Antwerpen niet op de tourlijst, maar Amsterdam. Ik dacht: de 80-jarige gabber wordt aardig grijs en zijn babyface steeds meer een gegroefde akker, zijn knoken kraken onder het gewicht der jaren, maar hij draaft nog steeds als een wulpse hinde vlaggenzwaaiend over het podium. Een hoge noot durft hij al eens niet te halen en de stem klinkt wat heser dan voorheen, maar dit wordt glimlachend en met de mantel der liefde toegedekt. Wij koesteren jeugdidolen in het fluwelen doosje van ons hart.
lees meer
Ja gek toch? Dit weet een landelijk dagblad te melden en dat noemt men dan nieuws. Het zou bij mannen om 9 jaar gaan, bij vrouwen scheelt het 8 jaar. Geen kattendrek!
De elitaire regentenpartijen met een verachtelijke nietszeggende D in de naam (VVD, D66 & CDA), maar ook andere hypocrieten die iets met de gewone man -gewone vrouw mag van mij ook- pretenderen te hebben (PvdA & GL incl. gefuseerde voorgangers) laten de gewone mens al decennia (sinds Cort van de Linden en Willem Drees) in de steek.
lees meer
Het was weer een van die nare nachten waar geen einde leek aan te komen.
Mijn hele lichaam was geladen, elke vezel stond strak gespannen wanneer ik de lome warmte van mijn bed verliet en geluidloos naar het toilet sloop.
Maar geluiden zijn niet als geuren, het vergde tijd om er niemand mee wakker te maken vooral vader niet. Mijn huid was te dun voor zijn woorden die me doorzeefden, om vermorzeld te worden door zijn blik en daarna opgeslokt te worden door de stilte die daar altijd op volgde.
lees meer